ALLERHEILIGEN EN ALLERZIELEN
Hoe heiligheid en herinnering ons verbinden met God en elkaar
Volgend weekend vieren we twee feesten die ons diep raken: Allerheiligen en Allerzielen. Twee dagen die samen een rijk beeld geven van ons geloof – van de hoop op heiligheid én de liefdevolle herinnering aan hen die ons zijn voorgegaan.
Heiligheid van het leven
Op Allerheiligen staan we stil bij de heiligheid van het leven. Niet alleen bij de grote heiligen die we uit de traditie kennen, maar ook bij de gewone mensen om ons heen – mensen zoals jij en ik, die met vallen en opstaan proberen te leven vanuit geloof, hoop en liefde.
Jezus’ woorden in de Zaligsprekingen klinken verrassend eenvoudig. Hij spreekt niet over rituelen of godsdienstige plichten, maar over wat we elke dag meemaken: verdriet en troost, honger naar gerechtigheid, barmhartigheid, zuiverheid van hart en vrede. Hij spreekt over een geluk dat niet afhangt van succes of rijkdom, maar van de keuze om lief te hebben – om te leven met God.
Dat is het geheim van heiligheid: het is geen onbereikbare status voor enkelingen, maar een roeping voor ons allemaal.
Heiligheid ontstaat in het gewone leven – daar waar mensen elkaar dragen, vergeven, helpen en in liefde leven. Vandaag vieren we al die mensen. Bekende heiligen, maar ook zij die niemand ooit op een altaar heeft geplaatst. Ouders, grootouders, buren, vrienden – mensen die iets van Gods liefde zichtbaar maakten in hun woorden en daden.
Dag van verbondenheid
Op Allerzielen, de dag erna, buigen we ons hart naar hen die overleden zijn. We noemen hun namen. We steken kaarsen aan. We dragen hen in gebed. Dit is geen dag van verdriet zonder hoop – het is een dag van verbondenheid. Want ook onze dierbare overledenen maken deel uit van die grote gemeenschap van heiligen. Misschien zijn zij niet heilig verklaard, maar ze leven verder in God. Hun liefde, hun geloof, hun inzet is niet vergeten. In Gods ogen is niets verloren gegaan.
Op weg naar heiligheid
Allerheiligen en Allerzielen horen dus bij elkaar. Ze herinneren ons eraan dat we deel uitmaken van een grote familie – een gemeenschap over de grenzen van tijd en dood heen. Zij die ons zijn voorgegaan, blijven met ons verbonden. En wij mogen ons leven hier en nu zo vormgeven, dat ook wij ooit mogen thuiskomen bij God.
Als we denken aan de hemel, stellen we ons er beelden bij voor – licht, vrede, eindeloos geluk. Maar we weten ook: geen enkel beeld kan de werkelijkheid van God omvatten. De Schrift spreekt over een menigte in witte gewaden, rondom het Lam – een visioen van troost, vreugde en eenheid. Mogen wij verlangen daar deel van uit te maken.
Door het dagelijks leven
Tegelijk roept Jezus ons op om met beide benen op de grond te blijven. De weg naar de heiligheid loopt door het dagelijks leven. Daar zijn mensen in nood, mensen die lijden, mensen die wachten op een woord van hoop of een gebaar van liefde. Onze roeping is niet om te ontsnappen aan de wereld, maar om haar om te vormen door liefde en gerechtigheid.
Dit is het geluk waar Jezus over spreekt. Geen oppervlakkige vreugde, maar een diepe vrede die groeit als we leven in verbondenheid met God en met elkaar. Ook als dat moeilijk is. Ook als het ons iets kost.
Laten we ons hart openen
Laten we ons hart openen voor de waarheid die Jezus ons voorhoudt. Laten we zijn liefde weerspiegelen in ons doen en laten. En laten we, geïnspireerd door de heiligen van alle tijden en verbonden met de overledenen die we missen, samen blijven wandelen op de weg van liefde, barmhartigheid en hoop.
Moge de heiligheid van God in ons allen blijven groeien, opdat we ooit samen thuiskomen in Zijn licht.
Diaken Luk Thomas
pastoraalcoördinator parochie Emmaüs
